Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι να με κατακλύζει μια ανελέητα έντονη οργή, προερχόμενη από την αλληλεπίδρασή μου με καθημερινές χτυπητές ατέλειες αυτής της χώρας.
Από εστιατόρια που βγάζουν τραπέζια στα πεζοδρόμια, μέχρι οδηγούς που κορνάρουν άνευ λόγου και πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις άνευ ουσίας, χωρίς να ξέρουν καν, για τι πράγμα μιλάνε. Όλα αυτά, προσθέτουν αρνητικό πρόσημο στην έλλειψη ελπίδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει με μια αμερικανική ταινία -του '50- που λεγόταν "Η Μάζα". Τότε ήταν η περίοδος που για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους τα οπτικά εφέ στον κινηματογράφο και οι σκηνοθέτες και παραγωγοί έβρισκαν περισσότερο χώρο για τις ιδέες και τις φαντασιοπληξίες τους. Εκείνη την περίοδο έπαιζαν ταινίες όπως Η Επίθεση των Γιγάντιων Καβουριών, Οι Κατσαρίδες και ότι μπορούσε να κάνει ένα μάτσο κομπάρσους να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Από εστιατόρια που βγάζουν τραπέζια στα πεζοδρόμια, μέχρι οδηγούς που κορνάρουν άνευ λόγου και πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις άνευ ουσίας, χωρίς να ξέρουν καν, για τι πράγμα μιλάνε. Όλα αυτά, προσθέτουν αρνητικό πρόσημο στην έλλειψη ελπίδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει με μια αμερικανική ταινία -του '50- που λεγόταν "Η Μάζα". Τότε ήταν η περίοδος που για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους τα οπτικά εφέ στον κινηματογράφο και οι σκηνοθέτες και παραγωγοί έβρισκαν περισσότερο χώρο για τις ιδέες και τις φαντασιοπληξίες τους. Εκείνη την περίοδο έπαιζαν ταινίες όπως Η Επίθεση των Γιγάντιων Καβουριών, Οι Κατσαρίδες και ότι μπορούσε να κάνει ένα μάτσο κομπάρσους να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους των μεγαλουπόλεων.
