Περί πραγματικών συνδικάτων

Κινδυνεύοντας με τους σημερινούς, να ξεχάσουμε πως κάποτε υπήρχαν άνθρωποι με αξίες.

Reece was a writer and social activist whose song ''Which Side Are You On?'' became an anthem for the labor movement. Borrowing from the melody of the old hymn ''Lay the Lily Low,'' Mrs. Reece wrote the union song in the 1930's to describe the plight of mine workers who were organizing a strike in Harlan County, Ky. Mrs. Reece's husband, Sam, who died in 1978, was one of those workers. Pete Seeger, the folk singer, recorded the song in 1941. It has since been used worldwide by groups espousing labor and social issues. -- New York Times Obituaries, August 6, 1986.

"Which side are you on?" Song by Florence Reece

Ας χρεοκοπήσουμε, λοιπόν...

"Φωνή λαού, οργή θεού" - όταν 100.000 άνθρωποι μαζεύονται στο Σύνταγμα και απαιτούν να "φύγει η Τρόικα/το ΔΝΤ/το Μνημόνιο", άρα ουσιαστικά να αρνηθούμε την εξωτερική βοήθεια και σε λίγες εβδομάδες να αρνηθούμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος μας, μάλλον αυτοί έχουν δίκιο και οι υπόλοιποι, οι "Μνημονιακοί" έχουν άδικο.

Προφανώς, λοιπόν, η σύγχρονη ελληνική ηθική λέει ότι ενώ τόσα χρόνια δανειζόμασταν από κάποιους χρήματα για να διορίζουμε στο Δημόσιο, να επιδοτούμε άχρηστα γεωργικά προϊόντα, να χρηματοδοτούμε αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα και ανούσια Πανεπιστήμια σε κάθε επαρχία που τα διεκδικούσε, τώρα πρέπει να τους τη "σκάσουμε" και να μην τους δώσουμε ποτέ τα χρήματά τους πίσω, όπως είχαμε υποσχεθεί. Πρέπει, λοιπόν, αυτό το φαγοπότι όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων να το πληρώσει ο Αυστριακός συνταξιούχος, ο Βέλγος φορολογούμενος, ο Γάλλος ασφαλισμένος και όποιος άλλος εμπιστέυτηκε και αγόρασε ελληνικά ομόλογα...

Οκ, αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος δεν έχει οικονομικές γνώσεις... αίσθημα ηθικής, τουλάχιστον, δεν έχει;  

Κακές Συνήθειες

Ο ρόλος που έχει πάρει η χώρα ως μπάλα σε παιχνίδι του baseball -κάποιος την πετάει, κάποιος την εξοστρακίζει με όλη του τη δύναμη και οι υπόλοιποι τρέχουν να προλάβουν να τη μαζέψουν- έχει τον ανάλογο αντίκτυπο στο κοινό αίσθημα.

Όχι αίσθημα τύπου "αγανάκτησης" μόνο. Αίσθημα που προκαλεί ο εξαναγκασμός να "αφήσεις αυτά που ήξερες" να μαζέψεις τη ζωή σου, να μαλώσεις για τα τρία ευρώ παραπάνω που σου χρέωσαν το φαγητό έξω, να κόψεις την ψυχοθεραπεία μέσω κινητού, να πάρεις βαθειές ανάσες βλέποντας την τιμή της βενζίνης στα πρατήρια.

"Πάρτε το Μνημόνιο και -ναι- φύγετε από 'δω"

Η μάζα λειτουργεί με το συναίσθημα και απ' όσους φωνάζουν, όντως, ένα μικρό ποσοστό έχει διαβάσει το Μνημόνιο. Η μάζα, επειδή ακριβώς είναι μάζα, λειτουργεί με στειρότητα ως προς την παραγωγή προτάσεων. Το μόνο που μπορεί να κάνει η μάζα, είναι να εκφράσει τη δυσφορία της, με απλά και σαφή μηνύματα. Η ανάγνωση και ανάλυση μιας συμφωνίας που έχει υπογραφεί από την πολιτική ηγεσία ενός κράτους, καθώς και η παρουσίαση αντιπροτάσεων, πρέπει να γίνεται από ανθρώπους που μπορούν να έχουν κριτική σκέψη και βαθειά γνώση γύρω από το θιγόμενο θέμα.

Η μάζα είναι "συναισθηματική", αλλά γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει. Το πρώτο πράγμα που κάνει η μάζα είναι να φωνάζει και το δεύτερο, να αναζητά μια φωνή που θα εκφράσει με σωστό και δομημένο τρόπο τον προβληματισμό της.

«Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε απ’ εδώ»

Η μάζα λειτουργεί με το θυμικό: από όλους αυτούς που φωνάζουν «πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω» είναι αμφίβολο αν υπάρχει ένα 1% που το έχει πραγματικά διαβάσει. «Μα, χρειάζεται ο λαός να το διαβάσει; Αφού το νιώθει στο πετσί του.» θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος....
Παραπλανητική άποψη, διότι ο λαός υφίσταται τους κραδασμούς μιας κρίσης, δεν μπορεί να γνωρίζει αν οι συνέπειες που βιώνει οφείλονται στην αρρώστια ή στη θεραπεία. Δεν έχει όλες τις παραμέτρους στα χέρια του γιατί σε αυτή την κρίσιμη στιγμή κυριαρχούν οι φωνές («Κλέφτες-κλέφτες»), οι μύθοι («η Παγκόσμια ελίτ θέλει να υποτάξει την χώρα»), η κινδυνολογία («Θα γίνουμε Αργεντινή και θα πεινάμε»), τα στερεότυπα («Όπου παρενέβη το ΔΝΤ άφησε πίσω του καταστροφή»). Οι ισχυρισμοί αυτοί  αναπαράγονται από τα μέσα, από τα κοινωνικά δίκτυα, από όλους μας και σταδιακά γίνονται τμήμα της κουλτούρας μας και γίνονται το σύστημα αναφοράς της σκέψης μας. Ξεκινάμε από λάθος παραδοχές...

Λειτουργεί, τελικά η Δημοκρατία μας;

Η Δημοκρατία είναι ένα υπέροχο σύστημα γιατί έχει μια απλή αρχή: δίκαιο είναι αυτό που επιθυμούν οι περισσότεροι. Θεωρητικά, είναι το ίδιο απλή και στην εφαρμογή... όταν μια ομάδα έχει να πάρει μια απόφαση, συζητάει, ανταλλάσει επιχειρήματα, κάθε μέλος της κατασταλάζει ατομικά και κατόπιν ψηφίζει. Η εκδοχή με τις περισσότερες ψήφους είναι η επικρατέστερη και οφείλουν να τη σεβαστούν όλοι, ακόμα και αν δεν την ψήφισαν. Αν τηρηθούν αυτοί οι απλοί κανόνες, μια σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων λειτουργεί και μέσα από τη σύνθεση προκύπτει το αποτέλεσμα που ικανοποιεί τους περισσότερους, ή έστω, δυσαρεστεί τους λιγότερους.