Πόσο τελικά μπορούμε να αντέξουμε την αντίθετη άποψη; Πόσο πραγματικά πιστεύουμε στη σύνθεση; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια;
Μερικές φορές μια επιδίωξη μας γίνεται εμμονή. Είναι σαν να πονάει το χέρι σου: Προφανώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Προφανώς θα χρειαστείς κάποια θεραπεία, φάρμακα κτλ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ όμως θα πρέπει να ελέγχεις ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ τις παρενέργειες της θεραπείας τροποποιώντας κατάλληλα το είδος και τη δοσολογία.
Δεν πονάει το χέρι μας. Έχουμε βαθιά, δομική ασθένεια. Οποιαδήποτε παρενέργεια είναι αποδεκτή. Άσε που πολλές φορές βαπτίζουμε "παρενέργειες" τις εκφάνσεις της ίδιας της αρρώστιας. Δεν φταίει η θεραπεία που έχουμε ανεργία: φταίει η μη ανταγωνιστική οικονομία που κτίσαμε. Δεν φταίει η θεραπεία που έχουμε ύφεση: φταίει ότι η όποια ανάπτυξη ήταν πλασματική και γινόταν με δανεικά.
Εκεί είναι η διαφωνία μας. Εσύ το βλέπεις ως (αναγκαστική) θεραπεία σε μια ασθένεια. Εγώ το βλέπω ως κάτι που περίμενα χρόνια: έναν οδικό χάρτη πολιτικής που -επιτέλους- να τηρείται έστω και επιβαλλόμενο έξωθεν.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που μετά από 30 χρόνια μικροπολιτικής θα αλλάξει τρόπο διακυβέρνησης επειδή έτσι του είπαν οι "απ' έξω".
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα κλωτσήσει εκεί που πρέπει τον κακό συνδικαλισμό.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που μαζεύει μίζες τόσα χρόνια "απ' έξω" και σήμερα θα πάει να διαπραγματευτεί.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, με ποια μαγική συνταγή αυτοί που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση θα μάθουν να λειτουργούν με στρατηγική και σχέδιο για να τη βγάλουν.
Μην κολλάς στο χέρι Τάκη. Υπάρχει μια ασθένεια ΟΚ. Συμφωνώ ότι είναι βαθειά, πολύ βαθειά. Η οικονομική κρίση είναι ΜΙΑ από τις εκφάνσεις μιας πολύ βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, στα θεμέλια αυτής της χώρας. Και δεν ξέρω αν πράγματι είναι κρίση/αρρώστια γιατί δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ υγιής. Εκτιμώ ότι το όλο οικοδόμημα βασίζεται σε θεμέλια σαθρά, άρρωστα γι'αυτό και διαπιστώνουμε κρίσεις παντού: στην οικονομία, στους θεσμούς, στην παιδεία, κτλ. Υπάρχει τελικά τίποτα υγιές? Μήπως η "αρρώστια" αυτή είναι στο DNA μας πλέον? Όλα αυτά που λέει ο Ευγένιος είναι παθογένειες της κοινωνίας συνολικά. Μιας κοινωνίας που είτε αποτελεί απόδειξη του ότι το "δε μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολλά χρόνια" δεν ισχύει, είτε είναι συνένοχη στο έγκλημα. Προφανώς, μια τέτοια κοινωνία, άρρωστη, δε μπορεί να ψηφίζει με υγεία. Μακάρι να υπήρχε ένας "συμπαντικός κριτής" (κατά το συμπαντικό λογιστή) που να έδινε δικαίωμα ψήφου μόνο στους άριστους [άλλωστε και η περίφημη αρχαιοελληνική δημοκρατία, μια μορφή αριστοκρατίας δεν ήταν;] αλλά -φευ- δεν υπάρχει. Πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι ακόμα και η τυχαία επιλογή θα έβγαζε βουλή ίδια ή καλύτερη από ότι οι κάλπες!
´Οταν εγώ σας έλεγα για random heuristics, με λέγατε παπαγάλο :-)
Στην περίπτωση μας πάντως ταιριάζει το απόφθεγμα του George Bernard Shaw που αναφέρει στο χθεσινο του άρθρο ο Μανδραβελης: "Democracy is a device that ensures we shall be governed no better than we deserve."
Όσο δίκιο και αν έχει ο Krugman, το συστημικό πρόβλημα δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για να μην αντιμετωπίσουμε τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός έθεσε τέτοιο θέμα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές φορές μια επιδίωξη μας γίνεται εμμονή. Είναι σαν να πονάει το χέρι σου: Προφανώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Προφανώς θα χρειαστείς κάποια θεραπεία, φάρμακα κτλ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ όμως θα πρέπει να ελέγχεις ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ τις παρενέργειες της θεραπείας τροποποιώντας κατάλληλα το είδος και τη δοσολογία.
ΑπάντησηΔιαγραφήGeorge,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πονάει το χέρι μας. Έχουμε βαθιά, δομική ασθένεια. Οποιαδήποτε παρενέργεια είναι αποδεκτή. Άσε που πολλές φορές βαπτίζουμε "παρενέργειες" τις εκφάνσεις της ίδιας της αρρώστιας. Δεν φταίει η θεραπεία που έχουμε ανεργία: φταίει η μη ανταγωνιστική οικονομία που κτίσαμε. Δεν φταίει η θεραπεία που έχουμε ύφεση: φταίει ότι η όποια ανάπτυξη ήταν πλασματική και γινόταν με δανεικά.
Εκεί είναι η διαφωνία μας. Εσύ το βλέπεις ως (αναγκαστική) θεραπεία σε μια ασθένεια. Εγώ το βλέπω ως κάτι που περίμενα χρόνια: έναν οδικό χάρτη πολιτικής που -επιτέλους- να τηρείται έστω και επιβαλλόμενο έξωθεν.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που μετά από 30 χρόνια μικροπολιτικής θα αλλάξει τρόπο διακυβέρνησης επειδή έτσι του είπαν οι "απ' έξω".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα κλωτσήσει εκεί που πρέπει τον κακό συνδικαλισμό.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που μαζεύει μίζες τόσα χρόνια "απ' έξω" και σήμερα θα πάει να διαπραγματευτεί.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, με ποια μαγική συνταγή αυτοί που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση θα μάθουν να λειτουργούν με στρατηγική και σχέδιο για να τη βγάλουν.
Ε.
Συμφωνώ Ευγένιε. Κι εγώ θα προτιμούσα να μας κυβερνούσε απευθείας ο Ράιχενμπαχ (χωρίς πλάκα), αλλά μας προέκυψε να ψηφίζουμε κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην κολλάς στο χέρι Τάκη. Υπάρχει μια ασθένεια ΟΚ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ ότι είναι βαθειά, πολύ βαθειά.
Η οικονομική κρίση είναι ΜΙΑ από τις εκφάνσεις μιας πολύ βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, στα θεμέλια αυτής της χώρας.
Και δεν ξέρω αν πράγματι είναι κρίση/αρρώστια γιατί δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ υγιής. Εκτιμώ ότι το όλο οικοδόμημα βασίζεται σε θεμέλια σαθρά, άρρωστα γι'αυτό και διαπιστώνουμε κρίσεις παντού:
στην οικονομία, στους θεσμούς, στην παιδεία, κτλ.
Υπάρχει τελικά τίποτα υγιές?
Μήπως η "αρρώστια" αυτή είναι στο DNA μας πλέον?
Όλα αυτά που λέει ο Ευγένιος είναι παθογένειες της κοινωνίας συνολικά. Μιας κοινωνίας που είτε αποτελεί απόδειξη του ότι το "δε μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολλά χρόνια" δεν ισχύει, είτε είναι συνένοχη στο έγκλημα.
Προφανώς, μια τέτοια κοινωνία, άρρωστη, δε μπορεί να ψηφίζει με υγεία. Μακάρι να υπήρχε ένας "συμπαντικός κριτής" (κατά το συμπαντικό λογιστή) που να έδινε δικαίωμα ψήφου μόνο στους άριστους [άλλωστε και η περίφημη αρχαιοελληνική δημοκρατία, μια μορφή αριστοκρατίας δεν ήταν;] αλλά -φευ- δεν υπάρχει.
Πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι ακόμα και η τυχαία επιλογή θα έβγαζε βουλή ίδια ή καλύτερη από ότι οι κάλπες!
Να τα μας με την κλήρωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το είπα εγώ, ούτε το πρότεινα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.guardian.co.uk/education/2012/apr/16/improbable-research-politicians-random-selection?INTCMP=SRCH
´Οταν εγώ σας έλεγα για random heuristics, με λέγατε παπαγάλο :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην περίπτωση μας πάντως ταιριάζει το απόφθεγμα του George Bernard Shaw που αναφέρει στο χθεσινο του άρθρο ο Μανδραβελης: "Democracy is a device that ensures we shall be governed no better than we deserve."