Είναι περισσότερο από προφανές σε όλους ότι για άλλη μια φορά ζούμε ένα δίλημμα, το τελευταίο μέχρι το επόμενο πιθανότατα, με κεντρικό ερώτημα το ευρώ (=ΕΕ, ευρωζώνη κλπ) ή τη δραχμή και την έξοδο από την ΕΕ. Προτού προχωρήσω στο συλλογισμό μου, θα ήθελα να σημειώσω ότι με βάση το Κοινοτικό Δίκαιο, δεν προβλέπεται αποχώρηση μιας χώρας από την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα, είτε οικειοθελώς είτε κατ'επιβολή από τις άλλες χώρες. Προβλέπεται όμως η οικειοθελής αποχώρηση από την Ευρωπαική Ένωση στο συνολό της και αυτό εμμέσως πλην σαφώς δίνει τη δυνατότητα αποχώρησης από το κοινό ευρωπαικό νόμισμα, μιας και η έξοδος από την ΕΕ λύει (κατόπιν διαπραγματεύσεων βέβαια) τις όποιες συμφωνίες (και τη συμμετοχή στην ευρωζώνη φυσικά). Για τους ενδιαφερόμενους θα πρότεινα προς ανάγνωση το σχετικό report της ECB (με ημερομηνία 10/12/2009, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν και τι ήξεραν/περίμεναν). Η ειρωνεία (?) της υπόθεσης είναι ότι η μελέτη είναι ενός έλληνα νομικού συμβούλου της ΕΚΤ (!) και έχει εκδοθεί/υιοθετηθεί από την ίδια την ΕΚΤ.
Έτσι λοιπόν, βασικός και πρωταρχικός λόγος που η κοινή γνώμη, οι πολιτικοί, τα μμε (?) κλπ απεύχονται την αποχώρησή μας από το ευρώ, είναι η φοβία (δικαιολογημένη απολύτως κατ'εμέ) για την επιβίωση της χώρας, η πιθανότατη αδυναμία τροφοδοσίας της χώρας με πρώτες ύλες, τροφιμα, φάρμακα, αγαθά, η ανυπαρξία του παραγωγικού ιστού με την ταυτόχρονη κατάρρευση του κοινωνικού ιστού τα τελευταία 2 χρόνια, ο κίνδυνος στα εθνικά μας θέματα σε μια ιδιαίτερα ευάλλωτη στιγμή για αυτά και τέλος (αλλά όχι μόνο) η βεβαιότητα πως το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα οδηγήσει στην άλωση των περιουσιών, των πόρων και των οικονομιών μιας ζωής για πολλούς έλληνες. Μια κατάσταση που ουσιαστικά θα επιβραβεύσει όσους είτε νόμιμα είτε (ακόμη χειρότερα) παράνομα έβγαλαν χρήματα (μαύρα συχνά) στο εξωτερικό και θα τιμωρήσει όσους στήριξαν το ελληνικό σύστημα κρατώντας τις περιουσίες τους εντός, με αποτέλεσμα την υποτίμησή τους μετά την ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Ας υποθέσουμε όμως, ως υπόθεση εργασίας, ότι η Ευρώπη αποφασίζει σε μια κρίση φιλελληνισμού και γενναιοδωρίας να πράξει ότι χρειάζεται για να μη συμβούν τα περισσότερα από αυτά τα δεινά. Με ένα σπουδαίο σχέδιο Μερκελ (κατά το Μαρσαλ) η Γερμανία και η Ευρώπη αποφασίζει να στηρίξει την Ελλάδα στην έξοδό της από το ευρώ, δίνοντάς της ότι χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια της. Τροφοδοσία, πρώτες ύλες, καύσιμα, ενέργεια, επενδύσεις, περίοδο χάριτος 10-15 χρόνια, βουνά από πιλάφια, ουρί του παραδείσου, γενικώς οτιδήποτε. You name it, you get it.
IF that, λοιπον, then... τι κανει η χώρα? τι αποφασίζουμε? τι θα πετάμε στη φοντάνα ντι τρεβι όταν πηγαίνουμε στη Ρώμη έχοντας αφήσει πια τις στιγμές που ζούμε σήμερα, πίσω στο παρελθόν σαν κακό όνειρο? ευρώ η' δραχμή? Για να αποφασίσουμε όμως πιστεύω πως πρέπει να σκεφτούμε το μόνο που δε μας λέει κανείς αυτή την περίοδο.
Η Ελλάδα που ηττάται αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα της ΄δραχμής'. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές που γεννήθηκαν εντός αυτής και μας έφεραν εδώ, ηττούνται κατά κράτος σήμερα. Με ένα ανύπαρκτο πολιτικό δυναμικό, το οποίο είναι ανίκανο να κάνει τις παραμικρές τομές στην Ελλάδα, ανίκανο να εμπνέυσει και να διαχειριστεί την απλούστερη κρίση, η έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με τεράστιο πισωγύρισμα σε ιδέες, αντιλήψεις και λογικές που όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά υπάρχουν ακόμη έντονες στην ελληνική κοινωνία. Κομματισμός, αναξιοκρατία, βόλεμα, διαφθορά, νεποτισμός, οικογενειοκρατία, ωχαδερφισμός και όλα όσα μπορεί να σκεφτεί και να φανταστεί κανεις ζουν αναμεσά μας όπως πρώτα, απλά κρυμμένα. Η ζύμωση τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο δεν έχει καν αρχίσει με σοβαρότητα για να πάρει μορφή και τα τόσα χρόνια λαικισμού, ψεύτικων και δανεικών ονείρων κλπ έχουν διαβρώσει το DNA της κοινωνίας μας.
Η δραχμή θα είναι το ναρκωτικό μας και πάλι. Θα ξανακυλήσουμε στις χειρότερες εξαρτήσεις μας. Η επιστροφή στο παρελθόν, σε ένα παρελθόν που μας έφερε ως εδώ, θα είναι η επιβράβευση των πιο αχρείων μερών της ελληνικής κοινωνίας, αυτών που τώρα εγκαταλείπουν το παλιό καράβι και πηδάνε σαν ποντίκια σε άλλα διερχόμενα βαπόρια για να επιζήσουν. Ανοίγεις τα κανάλια στην τηλεόραση και βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, με τις ίδιες φράσεις, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια ανικανότητα, τον ίδιο λαικισμό (τη μεγάλη κατάρα και το μεγάλο βάσανο της ελληνικής κοινωνιας και πολιτικής σκηνής), με διαφορετικό ίσως περιτύλιγμα. Απογοητευτικό σκηνικό μιας πολιτικής σκηνής σε απόλυτη σήψη, ανικανότητα και φθορά. Ανίκανη να διαχειριστεί, εμπνεύσει, οδηγήσει τη χωρα κάπου, οπουδήποτε.
Γι αυτό η παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα δεν είναι μια οικονομική επιλογή αλλά μια επιλογή για το ποια Ελλάδα θέλει ο καθένας πλέον. Με τις στρεβλώσεις και τα προβλήματα έχει ξεκινήσει μια διαδικασία μεταβολής, αλλαγών, μετασχηματισμών που δεν πρεπει να σταματήσει. Η επιλογή αυτή δεν είναι μια οικονομοτεχνική επιλογή αλλά μια επιλογή αξιών και αρχών.
Έτσι λοιπόν, βασικός και πρωταρχικός λόγος που η κοινή γνώμη, οι πολιτικοί, τα μμε (?) κλπ απεύχονται την αποχώρησή μας από το ευρώ, είναι η φοβία (δικαιολογημένη απολύτως κατ'εμέ) για την επιβίωση της χώρας, η πιθανότατη αδυναμία τροφοδοσίας της χώρας με πρώτες ύλες, τροφιμα, φάρμακα, αγαθά, η ανυπαρξία του παραγωγικού ιστού με την ταυτόχρονη κατάρρευση του κοινωνικού ιστού τα τελευταία 2 χρόνια, ο κίνδυνος στα εθνικά μας θέματα σε μια ιδιαίτερα ευάλλωτη στιγμή για αυτά και τέλος (αλλά όχι μόνο) η βεβαιότητα πως το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα οδηγήσει στην άλωση των περιουσιών, των πόρων και των οικονομιών μιας ζωής για πολλούς έλληνες. Μια κατάσταση που ουσιαστικά θα επιβραβεύσει όσους είτε νόμιμα είτε (ακόμη χειρότερα) παράνομα έβγαλαν χρήματα (μαύρα συχνά) στο εξωτερικό και θα τιμωρήσει όσους στήριξαν το ελληνικό σύστημα κρατώντας τις περιουσίες τους εντός, με αποτέλεσμα την υποτίμησή τους μετά την ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Ας υποθέσουμε όμως, ως υπόθεση εργασίας, ότι η Ευρώπη αποφασίζει σε μια κρίση φιλελληνισμού και γενναιοδωρίας να πράξει ότι χρειάζεται για να μη συμβούν τα περισσότερα από αυτά τα δεινά. Με ένα σπουδαίο σχέδιο Μερκελ (κατά το Μαρσαλ) η Γερμανία και η Ευρώπη αποφασίζει να στηρίξει την Ελλάδα στην έξοδό της από το ευρώ, δίνοντάς της ότι χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια της. Τροφοδοσία, πρώτες ύλες, καύσιμα, ενέργεια, επενδύσεις, περίοδο χάριτος 10-15 χρόνια, βουνά από πιλάφια, ουρί του παραδείσου, γενικώς οτιδήποτε. You name it, you get it.
IF that, λοιπον, then... τι κανει η χώρα? τι αποφασίζουμε? τι θα πετάμε στη φοντάνα ντι τρεβι όταν πηγαίνουμε στη Ρώμη έχοντας αφήσει πια τις στιγμές που ζούμε σήμερα, πίσω στο παρελθόν σαν κακό όνειρο? ευρώ η' δραχμή? Για να αποφασίσουμε όμως πιστεύω πως πρέπει να σκεφτούμε το μόνο που δε μας λέει κανείς αυτή την περίοδο.
Η Ελλάδα που ηττάται αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα της ΄δραχμής'. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές που γεννήθηκαν εντός αυτής και μας έφεραν εδώ, ηττούνται κατά κράτος σήμερα. Με ένα ανύπαρκτο πολιτικό δυναμικό, το οποίο είναι ανίκανο να κάνει τις παραμικρές τομές στην Ελλάδα, ανίκανο να εμπνέυσει και να διαχειριστεί την απλούστερη κρίση, η έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με τεράστιο πισωγύρισμα σε ιδέες, αντιλήψεις και λογικές που όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά υπάρχουν ακόμη έντονες στην ελληνική κοινωνία. Κομματισμός, αναξιοκρατία, βόλεμα, διαφθορά, νεποτισμός, οικογενειοκρατία, ωχαδερφισμός και όλα όσα μπορεί να σκεφτεί και να φανταστεί κανεις ζουν αναμεσά μας όπως πρώτα, απλά κρυμμένα. Η ζύμωση τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο δεν έχει καν αρχίσει με σοβαρότητα για να πάρει μορφή και τα τόσα χρόνια λαικισμού, ψεύτικων και δανεικών ονείρων κλπ έχουν διαβρώσει το DNA της κοινωνίας μας.
Η δραχμή θα είναι το ναρκωτικό μας και πάλι. Θα ξανακυλήσουμε στις χειρότερες εξαρτήσεις μας. Η επιστροφή στο παρελθόν, σε ένα παρελθόν που μας έφερε ως εδώ, θα είναι η επιβράβευση των πιο αχρείων μερών της ελληνικής κοινωνίας, αυτών που τώρα εγκαταλείπουν το παλιό καράβι και πηδάνε σαν ποντίκια σε άλλα διερχόμενα βαπόρια για να επιζήσουν. Ανοίγεις τα κανάλια στην τηλεόραση και βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, με τις ίδιες φράσεις, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια ανικανότητα, τον ίδιο λαικισμό (τη μεγάλη κατάρα και το μεγάλο βάσανο της ελληνικής κοινωνιας και πολιτικής σκηνής), με διαφορετικό ίσως περιτύλιγμα. Απογοητευτικό σκηνικό μιας πολιτικής σκηνής σε απόλυτη σήψη, ανικανότητα και φθορά. Ανίκανη να διαχειριστεί, εμπνεύσει, οδηγήσει τη χωρα κάπου, οπουδήποτε.
Γι αυτό η παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα δεν είναι μια οικονομική επιλογή αλλά μια επιλογή για το ποια Ελλάδα θέλει ο καθένας πλέον. Με τις στρεβλώσεις και τα προβλήματα έχει ξεκινήσει μια διαδικασία μεταβολής, αλλαγών, μετασχηματισμών που δεν πρεπει να σταματήσει. Η επιλογή αυτή δεν είναι μια οικονομοτεχνική επιλογή αλλά μια επιλογή αξιών και αρχών.
Δυο παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Κανείς δεν μίλησε για αποπομπή μας από την Ευρωζώνη, κάτι που όπως πολύ σωστά λες, δεν προβλέπεται από κανέναν μηχανισμό. Ο λόγος για τον οποίο όλοι μιλούν αυτή τη στιγμή για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας είναι ότι, καταγγέλοντας το Μνημόνιο και την Δανειακή Σύμβαση, το ίδιο το έλλειμμά μας θα μας αναγκάσει να αναπτύξουμε κάποιον μηχανισμό δημιουργίας (πληθωριστικού) νομίσματος για να ανταποκριθούμε. Άρα μόνοι μας θα πάμε σε νέο νόμισμα, κανείς δεν θα μας διώξει.
2) Το Δεκέμβριο του 2009 ήταν ήδη σαφές ότι βαίνουμε προς χρεοκοπία και υπήρχαν δύο σενάρια. Το πρώτο ήταν να φτιαχτεί κάποιο είδος μηχανισμού στήριξης (που έγινε) και το δεύτερο να μην εξυπηρετήσουμε το τότε χρέος μας και να αναγκαστούμε να συρθούμε σε νέο νόμισμα. Δεν ήταν μάντεις οι άνθρωποι της ECB, γνώριζαν αυτό που δεν είχε ακόμα παραδεχτεί ο ΓΑΠ. δεν υπάρχει συνωμοσία από πίσω.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ. Το νέο νόμισμα θα είναι μια τεράστια και οριστική νίκη της παλιάς, σάπιας Ελλάδας.