Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι να με κατακλύζει μια ανελέητα έντονη οργή, προερχόμενη από την αλληλεπίδρασή μου με καθημερινές χτυπητές ατέλειες αυτής της χώρας.
Από εστιατόρια που βγάζουν τραπέζια στα πεζοδρόμια, μέχρι οδηγούς που κορνάρουν άνευ λόγου και πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις άνευ ουσίας, χωρίς να ξέρουν καν, για τι πράγμα μιλάνε. Όλα αυτά, προσθέτουν αρνητικό πρόσημο στην έλλειψη ελπίδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει με μια αμερικανική ταινία -του '50- που λεγόταν "Η Μάζα". Τότε ήταν η περίοδος που για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους τα οπτικά εφέ στον κινηματογράφο και οι σκηνοθέτες και παραγωγοί έβρισκαν περισσότερο χώρο για τις ιδέες και τις φαντασιοπληξίες τους. Εκείνη την περίοδο έπαιζαν ταινίες όπως Η Επίθεση των Γιγάντιων Καβουριών, Οι Κατσαρίδες και ότι μπορούσε να κάνει ένα μάτσο κομπάρσους να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Η Μάζα, ήταν αυτό το γκρι σκούρο παχύρρευστο υλικό που κατάπινε ότι έβρισκε εκεί που κυλούσε. Αυτή τη Μάζα, βλέπεις πλέον καθημερινά μπροστά σου και ο ρόλος του κομπάρσου που ψάχνει μέρος να διαφύγει, σου ανήκει δικαιωματικά. Πνίγεσαι μάλιστα από τα νεύρα, όταν αντιλαμβάνεσαι πως η "φιλοσοφία" που θέλει τα τραπεζάκια στα πεζοδρόμια, η κακοτροπιά των οδηγών και η προχειρότητα των πολιτικών της δίνουν ζωή.
Από εστιατόρια που βγάζουν τραπέζια στα πεζοδρόμια, μέχρι οδηγούς που κορνάρουν άνευ λόγου και πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις άνευ ουσίας, χωρίς να ξέρουν καν, για τι πράγμα μιλάνε. Όλα αυτά, προσθέτουν αρνητικό πρόσημο στην έλλειψη ελπίδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει με μια αμερικανική ταινία -του '50- που λεγόταν "Η Μάζα". Τότε ήταν η περίοδος που για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους τα οπτικά εφέ στον κινηματογράφο και οι σκηνοθέτες και παραγωγοί έβρισκαν περισσότερο χώρο για τις ιδέες και τις φαντασιοπληξίες τους. Εκείνη την περίοδο έπαιζαν ταινίες όπως Η Επίθεση των Γιγάντιων Καβουριών, Οι Κατσαρίδες και ότι μπορούσε να κάνει ένα μάτσο κομπάρσους να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Η Μάζα, ήταν αυτό το γκρι σκούρο παχύρρευστο υλικό που κατάπινε ότι έβρισκε εκεί που κυλούσε. Αυτή τη Μάζα, βλέπεις πλέον καθημερινά μπροστά σου και ο ρόλος του κομπάρσου που ψάχνει μέρος να διαφύγει, σου ανήκει δικαιωματικά. Πνίγεσαι μάλιστα από τα νεύρα, όταν αντιλαμβάνεσαι πως η "φιλοσοφία" που θέλει τα τραπεζάκια στα πεζοδρόμια, η κακοτροπιά των οδηγών και η προχειρότητα των πολιτικών της δίνουν ζωή.
Η έννοια της Αρετής με τον τρόπο που την επικαλούνται οι ακαδημαϊκοί της Πολιτικής Φιλοσοφίας, είναι σαφώς ξεχασμένη. Τόσο, ώστε να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μπορεί να σώσει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ενταχθούν στην κατηγορία των Νεόπτωχων, με το ίδιο πείσμα που αρνήθηκαν να γίνουν κομμάτι της μάστιγας του Νεοπλουτισμού λίγα χρόνια πριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου