Η μάζα λειτουργεί με το συναίσθημα και απ' όσους φωνάζουν, όντως, ένα μικρό ποσοστό έχει διαβάσει το Μνημόνιο. Η μάζα, επειδή ακριβώς είναι μάζα, λειτουργεί με στειρότητα ως προς την παραγωγή προτάσεων. Το μόνο που μπορεί να κάνει η μάζα, είναι να εκφράσει τη δυσφορία της, με απλά και σαφή μηνύματα. Η ανάγνωση και ανάλυση μιας συμφωνίας που έχει υπογραφεί από την πολιτική ηγεσία ενός κράτους, καθώς και η παρουσίαση αντιπροτάσεων, πρέπει να γίνεται από ανθρώπους που μπορούν να έχουν κριτική σκέψη και βαθειά γνώση γύρω από το θιγόμενο θέμα.
Η μάζα είναι "συναισθηματική", αλλά γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει. Το πρώτο πράγμα που κάνει η μάζα είναι να φωνάζει και το δεύτερο, να αναζητά μια φωνή που θα εκφράσει με σωστό και δομημένο τρόπο τον προβληματισμό της.
Η εύκολα χειραγωγήσιμη μάζα, μπορεί να είναι καταστροφική. Εν προκειμένω, όλα αυτά τα χρόνια, η μάζα που σήμερα διαδηλώνει, χειραγωγούνταν καταστρέφοντας το ίδιο της το σώμα. Πίστεψε πως ο ασεβής πόθος της για κέρδος χωρίς κόπο ικανοποιείται. Πίστεψε πως εξαργυρώνοντας την ψήφο της, μπορεί να έχει άμεσα και πλούσια ανταλλάγματα. Πίστεψε πως πατούσε σε στέρεο έδαφος, ενώ οι οικονομικές διαρροές αποσάθρωναν το υπέδαφος.
Η μάζα, όλα αυτά τα χρόνια κρατούσε ένα πιστόλι στον κρόταφό της και τώρα, το στρέφει σε αυτούς που εμπιστεύθηκε. Ακόμα αυτή την ώρα όμως, δεν τραβά τη σκανδάλη. Αναζητά λόγο να μη το κάνει, ρωτώντας αυτούς, που παλιά στα χωριά έλεγαν "γραμματιζούμενους".
Η μάζα είναι "συναισθηματική", αλλά γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει. Το πρώτο πράγμα που κάνει η μάζα είναι να φωνάζει και το δεύτερο, να αναζητά μια φωνή που θα εκφράσει με σωστό και δομημένο τρόπο τον προβληματισμό της.
Η εύκολα χειραγωγήσιμη μάζα, μπορεί να είναι καταστροφική. Εν προκειμένω, όλα αυτά τα χρόνια, η μάζα που σήμερα διαδηλώνει, χειραγωγούνταν καταστρέφοντας το ίδιο της το σώμα. Πίστεψε πως ο ασεβής πόθος της για κέρδος χωρίς κόπο ικανοποιείται. Πίστεψε πως εξαργυρώνοντας την ψήφο της, μπορεί να έχει άμεσα και πλούσια ανταλλάγματα. Πίστεψε πως πατούσε σε στέρεο έδαφος, ενώ οι οικονομικές διαρροές αποσάθρωναν το υπέδαφος.
Η μάζα, όλα αυτά τα χρόνια κρατούσε ένα πιστόλι στον κρόταφό της και τώρα, το στρέφει σε αυτούς που εμπιστεύθηκε. Ακόμα αυτή την ώρα όμως, δεν τραβά τη σκανδάλη. Αναζητά λόγο να μη το κάνει, ρωτώντας αυτούς, που παλιά στα χωριά έλεγαν "γραμματιζούμενους".
Η μάζα -ή καλύτερα, ο όχλος- δεν δείχνει αυτή τη στιγμή να μοιάζει να βρει καθοδήγηση. Ο όχλος αρέσκεται στην εύκολη ποπ-κορν συνθηματολογία ("εεε-οοο..."), τα ελαφρώς αναρχικά χαρακτηριστικά (ψηφίσματα περί "άμεσης δημοκρατίας"), την βίαια εκτόνωση (γιαούρτια, βρισιές, προπηλακισμοί). Προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να πιστέψει και ο ίδιος ότι τόσα χρόνια "κάποιοι" τον εξαπάτησαν... προσπαθεί να αποσείσει την ευθύνη από πάνω του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είδα να ψάχνει για "γραμματιζούμενους". Εκτός αν εννοείς την προσπάθεια νομιμοποίησης της κενότητας βάζοντας μπροστά φυσιογνωμίες που έχουν γίνει θλιβερή σκιά του εαυτού τους...
Σχετικό άρθρο και πολύ ενδιαφέρον http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artID=4633806
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόσπασμα: "στη χώρα µας συγκροτείται και διογκώνεται ένα αντικοινοβουλευτικό, αντιδηµοκρατικό και κυρίως αντισυστηµικό ρεύµα. ΤΟ ΡΕΥΜΑ αυτό δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισµό. Τροφοδοτείται από κάθε µορφής λαϊκισµό, δεξιό κι αριστερό. Ενισχύεται από όλα τα απλοϊκά στερεότυπα που διακινούν τα τηλεοπτικά πρωινάδικα. «Φέρτε πίσω τα κλεµµένα». Είναι µε την ίδια ευκολία απολίτικο και υπερπολιτικοποιηµένο."
_Δομική διαφορά, ότι αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως έκφραση δυσαρέσκειας, εσύ το εισπράττεις -για λόγους ευτελισμού- ως κενότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή_Αναγνωρίζω πως όσο απλούστερη είναι μια εξίσωση, τόσο πιο εύκολα λύνεται. Όταν λοιπόν δίπλα σε απόλυτα οικονομικά μεγέθη πρέπει κάποιος να αρχίσει να μετρά και αυτό που ονομάζεται "κοινωνικό κεφάλαιο" (Robert D. Putnam, Making Democracy Work), η επίλυση του προβλήματος γίνεται πολύ δυσκολότερη.
Οι πολίτες μιας χώρας θα απολαύσουν όσα τους προσφέρονται χωρίς να ρωτήσουν πολλά και παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η απόλαυσή τους αυτή, τελικά θίγει άλλους ή και τους ίδιους. Ο λόγος γι' αυτό, είναι πως η παιδεία τους πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, είναι κακώς, περιορισμένη. Αλλιώς, θα αρνούνταν να επανεκλέγουν τους ίδιους πολιτικούς.
Όταν ο Γερμανός Max Weber έδωσε έναν μάλλον σκληρό ορισμό του Κράτους, είπε πως "είναι η οργάνωση που διαθέτει το μονοπώλιο άσκησης νομιμοποιημένης βίας, σε μια συγκεκριμένη περιοχή".
Προσπαθώντας να θυμηθώ ποια είναι η τελευταία φορά που οι Αρχές "τράβηξαν το αυτί" των πολιτών, των επιχειρηματιών, των μικροπωλητών και αγροτών που δραστηριοποιούνται στη χώρα, βρίσκω μία και μόνο απάντηση. Όχι μόνο δεν το τράβηξαν, αλλά τους διευκόλυναν να παρανομήσουν εις βάρος του Κράτους, εξαγοράζοντας έτσι, την πρόσκαιρη εύνοιά τους.
Το να αναφέρει κάποιος ότι "ένα Ρεύμα τροφοδοτείται από κάθε μορφής λαϊκισμό, δεξιό και αριστερό" εννοώντας συνθήματα του τύπου "Προδότες" "Κλέφτες" "Δικαιοσύνη" κ.ο.κ. μάλλον ξεχνά ότι ένας εκνευρισμένος άνθρωπος, μια εκνευρισμένη μάζα -σίγουρα όχι όχλος, λέξη που χρησιμοποίησες με περίσσεια ευκολία- λειτουργεί εν θερμώ. Ένα τέτοιο άρθρο λοιπόν, μαλλον "ψάχνει" αναγνώστες μοιράζοντας ψευτο-επιχειρήματα, παρά εκφράζει άποψη. Και είναι πολύ πιο επικίνδυνο όταν καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν έχουν τι να πουν και καταλήγουν να κατηγορούν για στειρότητα μια μαζική, αυθόρμητη αντίδραση. Ένα κοινωνικό ψηφιδωτό.
Αν ήθελαν όσοι μας κυβερνούν τόσα χρόνια να μην έχουν ένα εκνευρισμένο και χωρίς μέλλον πλήθος απέναντί τους, θα έπρεπε πριν απ' όλους, να έχουν φροντίσει για το καλό του πλήθους αυτού.
Όπως αναφέρει όμως ένας Κινέζος στρατηγός, θέσεις διακυβέρνησης, υπάρχουν πολλές. Η εύρεση ηγετών όμως, είναι ένα αιώνιο και παγκόσμιο πρόβλημα.
Δε μπορείς να κακομαθαίνεις ένα παιδί και μετά να αναρωτιέσαι γιατί σε αντιμετωπίζει έτσι. Η ευθύνη, ήταν, είναι και θα είναι καθαρά, δική σου. Ακόμα και για το ότι το παιδί αυτό δεν είναι όσο μορφωμένο θα έπρεπε, ώστε να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει συμμετοχή ή συναίνεση σε ένα πελατειακό σύστημα Πολιτικού-Ψηφοφόρου, η Πολιτική Αρχή, φέρει το μέγιστο της ευθύνης.
Δε γίνεται να επιθυμούμε "αμόρφωτους" κατά το μάλλον ανθρώπους ώστε να τους κατευθύνουμε εύκολα και όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι στρέφονται εναντίον μας, να τους κατηγορούμε για έλλειψη παιδείας, πολιτισμού, σκέψης, προτάσεων και άλλες τέτοιες γραφικότητες.
"_Δομική διαφορά, ότι αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως έκφραση δυσαρέσκειας, εσύ το εισπράττεις -για λόγους ευτελισμού- ως κενότητα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, κενότητα δεν είναι η έκφραση δυσαρέσκειας, είναι η ισοπέδωση και η απουσία προτάσεων.
Γενικά, παρουσιάζεις το λαό σαν ένα κακομαθημένο παιδί που χρειάζεται πάντοτε μια ηγεσία να το περιορίζει, να το "μαλώνει", να το καθοδηγεί. Και οι ηγέτες; Προκύπτουν από παρθενογένεση; Ποιος έχει ευθύνη να τους αναδείξει αν όχι ο ίδιος ο λαός; Ποιος έχει ευθύνη να τους εμπιστευτεί;
Σου θυμίζω ότι δεν ζούμε στην Γαλλία των αρχών του 18ου αιώνα, των "ελέω θεού" ηγεμόνων. Ζούμε σε ένα καθεστώς όπου ο λαός επιλέγει τους ηγέτες του και ο ίδιος ευθύνεται στο να τους αναδείξει. Είναι βαθιά αντιδημοκρατική η άποψη περί λαού-παιδιού που χρειάζεται κηδεμόνες και προλειάνει το έδαφος για "Πατερούληδες"...
Ο ίδιος ο λαός επέλεξε να αποκτήσει κοινωνική κουλτούρα μέσα από τον Αυτιά, τη Μενεγάκη, την Τατιάνα, τον Κανάκη και τον Λαζόπουλο. Ο ίδιος επέλεξε τα εύκολα τσιτάτα και τα εύπεπτα συνθήματα. Ο ίδιος έχει τους ηγέτες που του αξίζουν...
Ας κλαίγεται τώρα στο Σύνταγμα...
Ο λόγος που έχουν μείνει στην παγκόσμια ιστορία όλα αυτά τα ονόματα ηγετών, από τον Περικλή μέχρι τον Αυτοκράτορα Σιουέν, δεν έγινε για τη διευκόλυνση όσων μελετούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αφού ανέφερα τον Περικλή, ας προχωρήσω, υπενθυμίζοντας πως ο Χρυσός Αιώνας, βασίστηκε στην ανακάλυψη ασημιού, στο Λαύριο. Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι σημερινοί ηγέτες σε μια τέτοια περίπτωση.
Εξαρτάται από τους ηγέτες:
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν ηγέτες που θα έκαναν διεθνή διαγωνισμό και θα παραχωρούσαν την εκμετάλλευση για 50 χρόνια σε κάποια ξένη ή εγχώρια εταιρία που έχει την τεχνογνωσία να εξορύξει αποδοτικά ασήμι. Θα της έδιναν, μάλιστα, και κάποια κίνητρα, όπως φοροαπαλλαγή για 3 χρόνια κλπ Έτσι, θα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας, έσοδα για το κράτος και δημιουργία υποστηρικτικών επιχειρήσεων. Ο δείκτης της ανάπτυξης θα εκινείτο λίγο προς τα πάνω.
Υπάρχουν άλλοι ηγέτες που πρώτα-πρώτα θα έβγαζαν λόγο για το πόσο στρατηγικής σημασίας είναι το κοίτασμα ασημιού για τη χώρα και το πόσο σημαντικό είναι να αποτελεί δημόσια περιουσία. Κατόπιν, θα σύστηναν κάποιο φορέα που θα έκανε την μελέτη σκοπιμότητας. Σε μια πενταετία θα έφτιαχναν έναν νέο φορέα, μια δημόσια επιχείρηση, που θα έκανε την εκμετάλλευση. Κατόπιν θα προσλάμβαναν ψηφοφόρους τους στην εταιρία. Μετά, οι εργαζόμενοι θα έφτιαχναν σωματείο και θα διεκδικούσαν "εργασιακά κεκτημένα" όπως επίδομα εξόρυξης για όλους (ακόμα και αυτούς που κάθονται στα γραφεία), σύνταξη στα 42 χρόνια διότι η δουλειά είναι επικίνδυνη και ανθυγιεινή. Κάθε χρόνο, κάθε κυβέρνηση θα προσλάμβανε και άλλους αργόμισθους, ώσπου η εταιρία θα γινόταν προβληματική. Θα ακούγονταν οι πρώτες φωνές περι ιδιωτικοποίησης οι οποίες θα κατέληγαν σε συστράτευση του σωματείου "για να μην παραχωρηθεί ο πλούτος του ελληνικού λαού στο ξένο κεφάλαιο". Για λίγα χρόνια ακόμα η προβληματική εταιρία θα ζημίωνε το ελληνικό δημόσιο και θα έχανε την αξία της. Κάποια στιγμή ένα μικρό ποσοστό θα επωλείτο σε ιδιώτες επενδυτές κατόπιν συμβιβασμού με το σωματείο και εθελούσιας εξόδουκατά την οποία κάθε εργαζόμενος θα έπαιρνε έναν σκασμό λεφτά. Φυσικά, το δημόσιο θα κρατούσε το 51%. Οι ξένοι επενδυτές θα αγόραζαν νέα μηχανήματα, θα έφερναν ειδικευμένα στελέχη με τεχνογνωσία και θα ξεκινούσαν να υλοποιούν το business plan τους. Πριν προλάβουν όμως να εξορύξουν ασήμι, κάποια περιβαλλοντική οργάνωση θα δενόταν με αλυσίδες στις πόρτες του εργοστασίου γιατί κάποιο παράγωγο της επεξεργασίας δημιουργεί πρόβλημα στην αναπαραγωγή της λευκής στρουθοκάμηλου των Μεσογείων. Η δραστηριότητα θα ανεστέλλετο μέχρι νεωτέρας και το Υπουργείο Περιβάλλοντος θα έβγαζε γρήγορα απόαφαση περί οριστικής παύσης της εξόρυξης μεταλλέυματος. Μετά, οι ξένοι επενδυτές θα έφευγαν με τεράστια ζημιά. Μετά από λίγο καιρό η εταιρία θα πτώχευε. Και ύστερα η χώρα το ίδιο... Τέλος, κάποιοι γραφικοί στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας θα φώναζαν να "μη ξεπουληθεί η εθνική περιουσία".